මම බ්ලොග්කරණයට පිවිසෙන්නේ 2012 වර්ෂයේදී. එවක ලක්බිම ඉරිදා සංග්‍රහයේ පළවුණු ‘වියුණු සටහන්‘ තමයි මට බ්ලොග් ලෝකයට පාර කියන්නේ. එවක බ්ලොග් ලෝකයේ පතාක යෝධයන් වුණු සඳරූ, කතන්දර කාරයා, මාරයා, දුමී, අභීත වැනි අය නිසා මටත් බ්ලොග් එකක් ලියන්න මාර ආසාවක් ඇතිවුණා. එතනදි මං තෝර ගන්නේ මං කැමතිම විෂයය වුණු සංචරණය සහ ඡායාරූප.
මං ගිය බොහෝ පාරිසරික චාරිකාවල සටහන් හා ඡායාරූප මගේ බ්ලොග් එකෙන් බලන්න පුළුවන්. හුදෙක් පාරිසරික සෞන්දර්යය ඉදිරිපත් කිරීමට පමණක් සීමා නොවී අදාළ පාරිසරික පද්ධතියේ විද්‍යාත්මක වැදගත් කම, ඒවාට ඇති තර්ජන ආදිය විශ්ලේෂණය කරන්නත් මං මගේ ලිපි අතරේ ඉඩකඩ විවර කර ගත්තා. සංචාරක සටහන්වලට පමණක් සීමා නොවී පරිසරය හා බැඳුණු වෙනත් කරුණු සාකච්ඡා කරන්නටත් මගේ බ්ලොගය නිරතුරුවම ලෑස්තියි. පරිසර හානිය අවම වන පරිදි නිවසක් තනා ගන්නා ආකාරය ගැන මගේ අත්දැකීම් ඇසුරෙන් සකස් කළ ලිපිය ඊට උදාහරණයක්.
විශේෂම දේ මේ බ්ලොග් අඩවියේ මා ඉදිරිපත් කර ඇති ඡායාරූප සියල්ලම පාහේ මගේ කුඩා සංයුක්ත කැමරාවෙන් ගත් ඒවා වීමයි. මිල අධික DSLR වර්ගයේ කැමරාවක් තාමත් මට හීනයක්. නමුත් ඔබට හොඳ ඇහැක් තිබේ නම් කැමරාවේ වර්ගය ඒ තරම් වැදගත් නොවන බවයි මගේ හැඟීම.
බ්ලොග්කරණයේදී මා ලද පළමු ප්‍රතිචාරය ලැබුණේ සඳරූ ගෙන්. එවක බ්ලොග් කරණයේ පතාක යෝධයෙකු වූ සඳරූ මගේ මේ පුංචි අඩවිය වෙනුවෙන් තැබූ සටහන මට මහ මෙරක් වුණා.
මට හිතෙන විදියට අනෙකුත් මාධ්‍යයන් එක්ක සසඳද්දී බ්ලොග් කියන්නේ ඉතාම සජීවී මාධ්‍යයක්. ඔබේ පාඨකයාගේ ප්‍රතිචාර එවෙලේම බලා ගන්නටත් ඔවුන්ට පෙරළා ප්‍රතිචාර දැක්වීමට ලැබීමත් නිසා ඇතැම් විට ඉතා හරබර සංවාද බ්ලොග් අතරේ ඇතිවෙනවා. ඒ වගේම ඉතා අපූරු රසවතුන් පිරිසක් බ්ලොග් අවකාශය හරහා හඳුනාගන්නටත් මට අවස්ථාව උදා වුණා.
මගේ බ්ලොග් ලිපියක් හෝ ඡායාරූපයක් ඇවැසි ඕනෑම අයෙක් ඕනෑම අවශ්‍යතාවයක් උදෙසා උපුටා ගත්තාට මගේ කිසිම අමනාපයක් නෑ. ඇත්තටම එය මගේ අත්‍යන්ත ප්‍රීතියට කාරණයක්.
බ්ලොග්කරණයට පිවිස වසර පහකට පසු 2016 නෙළුම් යාය බ්ලොග් සම්මාන උළෙලේදී පාරිසරික හා සංචාරක අංශයේ හොඳම බ්ලොග් ලිපිය වෙනුවෙන් මා සම්මානයට පාත්‍ර වෙනවා.
ඕනෑම ආකාරයක ලේඛකයෙකුට සම්මානයක් ලැබීම මහත් උත්තේජනයකට හේතුවක්. මේ ප්‍රීතිජනක මොහොතේ මගේ ආදර ගෞරවය නෙළුම්යාය සංවිධායක මණ්ඩලයට හිමිවිය යුතුයි. එසේම මට සංචරණය සඳහා ඉඩහසර විවර කර දෙමින් තනිවම දරු දෙදෙනාගේ කටයුතු කර ගනිමින් අත්‍යන්ත සහයක් දක්වන මගේ ආදරණීය බිරිඳටත් මේ ගෞරවය හිමිවිය යුතුමයි. එමෙන්ම මා සමග සංචාරයේ යෙදෙන දයාබර පරිසර ලෝලී හිතමිතුරන්ටත්, ලිපි කියවමින් නිබඳව දිරි දෙන ඔබ හැමටත් බොහොම පිං.
මෙන්ඩා, ප්‍රසා, ලොකුපුතා ඇතුළු නම කී නොකී මේ සියලුම පාඨකයන් නිසයි බ්ලොග් ඉදිරියට පවතින්නේ. ඒ නිසාම සම්මානය ලද මොහොතේම “මේක මට වගේම උඹටත් අයිතියි අයියණ්ඩි" කියලා මම දෝතින්ම ඒක මෙන්ඩා අතට දුන්නා. එය මගේ බ්ලොග් ජීවිතයේ මා ලද ඉහළම භාග්‍යයක්. නමුත් මම අදටත් බ්ලොග් ජීවිතයේ මම ලද ඉහළම සම්මානය ලෙස සලකන්නේ මගේ නිත්‍ය පාඨකයෙක් වන ‘එළ ද බ්‍රා මෙන්ඩා’ විසින් මගේ ‘චැරියට් පාත්’ චාරිකා සටහනේ අග සටහන් කර තිබුණු මෙන්න මේ ප්‍රතිචාරයයි. “මොන මගුලක්ද බන් අද ආය පාරක් ඇවිත් උබගේ පිංතුර ටික බැලුව. ගුරුකමක් වත් කරගන්න ඕනේ උබගේ ලිපි හය හත් සැරේ කියවන ඒක නවතත් ගන්න”
